ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΤΟΥΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΒΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΙΜΑ

Στις 20 Ιουλίου του 2001 ο Carlo Giuliani δολοφονείται εν ψυχρώ με σφαίρα στο κεφάλι από τις Ιταλικές αστυνομικές δυνάμεις, στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Γένοβα κατά την διάρκεια της συνόδου κορυφής των G8.

Το γεγονός κυριάρχησε τότε στα ΜΜΕ. Οι φωτογραφίες και τα ερασιτεχνικά βίντεο που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας αποκάλυπταν την ωμή και απροκάλυπτη αστυνομική βία. Στις φωτογραφίες διακρίνεται ο νεαρός διαδηλωτής πίσω από το αστυνομικό όχημα στο οποίο επέβαινε ο 21χρονός τότε Mario Placanica, ο οποίος πυροβόλησε δύο φορές σχεδόν εξ επαφής στο πρόσωπο τον Carlo Giuliani. Μετά τον πυροβολισμό και ενώ ο νεαρός διαδηλωτής βρίσκεται στο έδαφος χτυπημένος θανάσιμα, ο οδηγός του αστυνομικού τζιπ , περνάει δύο φορές πάνω από το σώμα του Giuliani.

Το 2003 το Ιταλικό δικαστήριο αποφασίζει την αθώωση των δύο αστυνομικών.

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δυο αστυνομικών, που δέχτηκε ο δικαστής, το πόρισμα ήταν ότι ο αστυνομικός που πυροβόλησε δεν είχε σκοπό να σκοτώσει αλλά ενήργησε σε αυτοάμυνα σε απάντηση προς την βίαιη επίθεση σε αυτόν και τους συναδέλφους του. Επιπλέον, ο δικαστής έκρινε ότι ο Placanica πυροβόλησε στον αέρα και ότι η σφαίρα εξοστρακίστηκε σε μια πέτρα πρωτού χτυπήσει τον Carlo στο κεφάλι. Όσον αφορά τον οδηγό του τζιπ το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Filippo Cavataio, του οποίου οι ενέργειες είχαν σαν αποτέλεσμα μόνο μώλωπες, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος για ανθρωποκτονία, καθώς δεν μπόρεσε να δει τον Carlo Giuliani δεδομένης της σύγχυσης που επικρατούσε γύρω από το όχημα...

Τον Μάρτη του 2011 η οικογένεια του Giuliani προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απόφαση του ΕΔΑΔ αθώωσε τους δύο αστυνομικούς και απέρριψε τις αιτιάσεις ότι ο θάνατος του Carlo Giuliani προήρθε από υπερβολική χρήση βίας από πλευράς του Ιταλικού κράτους. Επιπλέον το ΕΔΑΔ απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι υπήρχαν ελλείψεις στην οργάνωση των επιχειρήσεων για την διατήρηση και αποκατάσταση της δημόσιας τάξης στη Γένοβα καθώς και ότι δεν διενεργήθηκαν αποτελεσματικές έρευνες των συνθηκών δολοφονίας από τις ιταλικές αρχές.

Δέκα χρόνια μετά την δολοφονία του Carlo Giuliani συνεχίζονται να εξοστρακίζονται σφαίρες από τα υπηρεσιακά όπλα των μπάτσων (βλέπε υπόθεση Γρηγορόπουλου), οι εν ψυχρώ δολοφονίες εξακολουθούν να θεωρούνται μεμονωμένα περιστατικά όταν διαπράττονται από το κράτος, οι δικαστικές αποφάσεις κρίνονται προς όφελος των μηχανισμών καταστολής.

Μπάτσοι που “δεν ακούν” και “δεν βλέπουν”, που οπλοφορούν, “πανικοβάλονται” και εκτελούν άοπλους διαδηλωτές, ένστολοι δολοφόνοι που αθωώνονται από αποφάσεις των “ανεξάρτητων” δικαστικών αρχών, οι οποίες στηρίζονται σε ισχυρισμούς περί εξοστρακισμών σφαιρών, είναι συχνά φαινόμενα στις “δημοκρατικές” κοινωνίες.

Όσο τα σύγχρονα συντηρητικά καθεστώτα έρχονται αντιμέτωπα με τα πιο ανατρεπτικά κομμάτια της κοινωνίας, τόσο περισσότερο θα συνεχίζουν να εμπλουτίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο (βλέπε τρομονόμο), να ενισχύουν και να υπερασπίζουν τους μηχανισμούς καταστολής και να τρομοκρατούν την κοινωνία, σπέρνοντας τον φόβο και την ηττοπάθεια. Όσο περισσότερο οι ανατρεπτικές αντιδράσεις των εξεγερμένων θα στρέφονται εναντίον τους τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της “δημοκρατίας” τους, η οποία δεν διστάζει να εκτελεί εν ψυχρώ.

Πρωταρχικός σκοπός του κοινωνικού ελέγχου μέσω της καταστολής είναι να πλήξει τις συνειδήσεις μας και να μας μετατρέψει σε εξημερωμένους, φιλήσυχους και φοβισμένους πολίτες.

10 χρόνια μετά τη Γένοβα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο καθένας από όσους εξεγείρονται κι αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία και το σύστημα θα μπορούσε να βρίσκεται στην ίδια θέση με αυτή του Carlo, καθώς κορυφώνεται ο ανταγωνισμός και η βία ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους.

Δεν ξεχνάμε τον Carlo Giuliani που επέλεξε το δρόμο της σύγκρουσης και της ανυπακοής, γιατί και για μας ο δρόμος αυτός είναι κοινός.

Αναρχικοί/ές δράμας