Η φωτογραφία μου
Σε μια πόλη όπου, η έννοια της πολιτικής σχετίζεται άμεσα με "βόλεμα στο δημόσιο", η πολιτική σκέψη αρχίζει και τελειώνει με "ποιός απ τους δυο έφαγε τα περισσότερα", η πολιτική πράξη ταυτίζεται με παραλληρητικές ιδέες εθνικού μεγαλείου, μια πρωτοβουλία πολιτών αρθρώνει τον αντι-λογο της στη συλλογική αποχαύνωση. Πήραμε λοιπόν την απόφαση, ένα ετερογενές σύνολο από ανθρώπους διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων και ηλικίας, αλλά με κοινές ανησυχίες και ενδιαφέρον για έκφραση και δράση, να παρέμβουμε στην μονότονη καθημερινότητα της πόλης και να της δώσουμε χρώμα: Αλληλεγγύης κι αυτοοργάνωσης γιατί δε πιστεύουμε σε σωτήρες και εκπροσώπους αλλά στην κοινή συμετοχή όλων, Αντιφασιστικό γιατί η κοινωνική αδικία και η φτώχεια ωθούν όλο και περισσότερο κόσμο σε απάνθρωπες ιδέες μίσους, Αντιμιλιταριστικό γιατί ο μιλιταρισμός είναι το σύμβολο του θανατου και της εξουσίας, Αντιρατσιστικό & Αντισεξιστικό γιατί είναι και τα 2 όψεις του ίδιου φασιστικού νομίσματος, Αντικαπιταλιστικό γιατί ο καπιταλισμός ευθύνεται για την οικονομική, περιβαντολογική και κοινωνική καταστροφή όλου του κόσμου.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πανό αλληλεγγύης στα δικαστήρια

Το βράδυ της Κυριακής 5/12 κρεμάσαμε ένα πανό αλληλεγγύης για τους φυλακισμένους στα δικαστήρια, το οποίο και κατέβασαν μπάτσοι λίγα λεπτά αργότερα, προφανώς έπειτα από κάρφωμα. Το ότι η Δράμα είναι ρουφιανούπολη το γνωρίζαμε, αλλά το ότι θα ενοχλούσε τόσο πολύ ένα πανό, που θα κινητοποιούσε άμεσα 2 μηχανές των διας κι ένα περιπολικό μόνο σαν ανέκδοτο θα μπορούσαμε να το φανταστούμε.
Κάποιοι κρίνουν ότι κανένας Δραμινός δε χρειάζεται να ξέρει για την αποχή συσσιτίου, τις απεργίες πείνας και τον αγώνα εκατοντάδων κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες των "σωφρονιστηκών" κολαστηρίων, κι ότι η πόλη πρέπει να μείνει ως έχει. Ένα μαντρί αποκλεισμένο απ'ότιδήποτε προοδευτικό.
Θα διαφωνήσουμε.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Κείμενο για την Εξέγερση του 73 που μοιράσαμε στην πλατεία και στην αγορά της Δράμας


ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ 73
Απ'τις 21 Απριλίου 1967, η ελλάδα βρίσκεται υπό την δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, η οποία έχει ορίσει μια κυβέρνηση μαριονέτα – την κυβέρνηση μαρκεζίνη. Κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας τείνει να μηδενιστεί. Ειδικότερα, τείνει να εξαφανιστεί κάθε μορφή ελευθερίας που αμφισβητεί την εξουσία.
Από τον Φεβρουάριο του 73 έχουμε προσπάθειες φοιτητών για κατάληψη στη νομική που καταστέλλονται πάντα βίαια από τους χουντομπάτσους. Στις αρχές του Νοέμβρη του 73 η βαλτή απ'τη χούντα κυβέρνηση μαρκεζίνη κάνει δεκτά κάποια αιτήματα φοιτητών προς έκπληξη τους. Ήταν ένα μέτρο "φιλελευθεροποίησης" της χούντας η οποία βλέποντας το αδιέξοδο προσπαθούσε να εγκαταλείψει ομαλά την εξουσία. Παρ'όλα αυτά εκείνη την εποχή στους φοιτητές λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης, η οποία παρενοχλείται συστηματικά απ'τα όργανα του κράτους, υπάρχει έντονη ανησυχία και διάθεση αντίδρασης, ειδικά απ'τη στιγμή που γνωρίζουν ότι η δικτατορία φτάνει στο τέλος της.
Στις 4 Νοέμβρη γίνονται συγκρούσεις "αναρχικών στοιχείων" με τους χουντομπάτσους σε μια μαζική διαδήλωση για τα δεδομένα της εποχής, μετά από μνημόσυνο για τον γ.παπανδρέου.
Το ίδιο και μια βδομάδα μετά στις 12 Νοέμβρη, μια διαδήλωση εξελίσεται σε οδομαχίες αφού πρώτα προσπαθούν να καταθέσουν στεφάνι στο σύνταγμα στη μνήμη του γ.παπανδρέου.
2 μέρες μετά έχουμε και πάλι διαδηλώσεις. Κάποιοι φοιτητές είναι συγκεντρωμένοι στο πολυτεχνείο, ενώ φοιτητές από άκρα αριστερά και πέρα, είναι συγκεντρωμένοι στην νομική. Οι τελευταίοι ξεκινάνε για το πολυτεχνείο στο άκουσμα των προκλήσεων των χουντομπάτσων στους φοιτητές του πολυτεχνείου. Ουσιαστικά τη στιγμή που καταφτάνουν εκεί, αρχίζει η κατάληψη του πολυτεχνείου απ'τους φοιτητές. Μέχρι το απόγευμα, οι χουντομπάτσοι κάνουν εφόδους με σκοπό να διαλύσουν την συγκέντρωση χωρίς αποτέλεσμα, κι εγκαταλείπουν τον χώρο για να εκτονωθεί η κατάσταση. Το ίδιο βράδυ, περίπου 10000 φοιτητές στον χώρο του πολυτεχνείου κάνουν συνελεύσεις και μπαίνει κι επίσημα το θέμα της κατάληψης. Εκτός απ'τους φοιτητές στο πολυτεχνείο υπάρχουν κι εργάτες οι οποίοι συμμετέχουν με δικές τους συνελεύσεις για να δουν πως θα βοηθήσουν στην εξέγερση που ετοιμάζεται.
Να πούμε εδώ πως η επίσημη αριστερά είναι κατά της κατάληψης και κατά των εργατικών συνελεύσεων στο πολυτεχνείο. Συγκεκριμένα ζητάει από τους εργάτες να αποχωρήσουν γιατί τα εργατικά συνθήματα τους δε ταιριάζουν στον χώρο του πολυτεχνείου, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσουν προβοκάτορες και πράκτορες της ΚΥΠ τους φοιτητές και τους εργάτες που έθεταν το θέμα της κατάληψης.
Στις 15 του μήνα και σύμφωνα με δηλώσεις του αλαβάνου, έγινε σύσκεψη στελεχών της αριστεράς με θέμα την διάλυση της κατάληψης. Συμμετείχαν εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του ΠΑΚ. Ονόματα που φιγουράρουν στην πολιτική σκηνή με τον χαρακτηρισμό της "γενιάς του πολυτεχνείου" όπως ο λαλιώτης, ο τσούρας, η δαμανάκη, ο μαντζουράνης, ο ανδρουλάκης, ο τζουμάκας, το μόνο που κάναν σε εκείνη την εξέγερση είναι να προσπαθούνε να τη διαλύσουν.
Ναι λοιπόν, πράγματι εκπροσωπεί κάτι η “γενιά του πολυτεχνείου”. Το νταβατζηλίκι και το καπέλωμα.
Ευτυχώς δε μπορούσαν να ελέγξουν την κατάσταση γιατί πλέον η κατάληψη του πολυτεχνείου δεν είναι στα χέρια των φοιτητών μόνο αλλά και των εργατών, άνεργων, νεολαίων.
Ούτε την επόμενη μέρα καταφέρνουν μπάτσοι και επίσημη αριστερά να διαλύσουν την κατάληψη. Το απόγευμα γίνονται μαθητικές συνελεύσεις κι αποφασίζουν και οι μαθητές την επόμενη μέρα να απεργήσουν όλα τα σχολεία, ενώ απ'το μεσημέρι πάνω από 100000 διαδηλωτές συγκρούονται ήδη στους δρόμους της Αθήνας. Η αριστερά συνεχίζει να τους ονομάζει προβοκάτορες.
Εκείνο το βράδυ έχουμε και τους πρώτους νεκρούς από πυροβολισμούς των χουντομπάτσων. Ξεκινάνε προσπάθεις και για άλλες καταλήψεις κτηρίων όπως της νομαρχίας και των υπουργείων παιδείας, γεωργίας, δημόσιων έργων, δικαιοσύνης, μέχρι που λίγο μετά τα μεσάνυχτα ξεκινάνε οι πρώτες φάλλαγγες του στρατού με τανκς για το κέντρο της Αθήνας. Περικυκλώνουν το πολυτεχνείο κι ενώ οι εξεγερμένοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα τανκς με οδοφράγματα, τα μεγάφωνα μεταδίδουν "παιδιά μη ρίχνετε τίποτα εναντίον τους. Να τους υποδεχτείτε με την φράση αδέλφια μας φαντάροι!!!".
Στην πατησίων και στην αλεξάνδρας διαδηλωτές προσπαθούν να σπάσουν τον κλοιό.
Ο στρατός πλέον έχει τοποθετήσει μέχρι κι ελεύθερους σκοπευτές στις ταράτσες των γύρω κτηρίων και πολιορκεί κανονικά το πολυτεχνείο. Αφού μπουκάρουν λοκατζίδες και χουντομπάτσοι, γίνονται μάχες σώμα με σώμα. Πυροβολισμοί, θάνατοι, τραυματισμοί. Όσοι διαφεύγουν, συγκροτούν πορείες προς την πλατεία Βικτωρίας.
Στις 9 το πρωϊ υπάρχει γενικευμένη ένταση, χιλιάδες διαδηλωτές έξω απ'τον ΟΤΕ στην πατησίων προσπαθούν να καταλάβουν το κτίριο, ενώ γίνεται και προσπάθεια για κατάληψη του υπουργείου κοινωνικών υπηρεσιών στην Αριστοτέλους.
Γίνεται μεγάλη συγκέντρωση μαθητών στο σύνταγμα και διαλύεται από τον στρατό.
Μέχρι το πρωϊ στις 11 τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις συνεχίζονται στο κέντρο της Αθήνας, με σκοτωμούς, λυσσαλέες επιθέσεις από οδοφράγματα εναντίον του στρατού με κοκτέϊλ μολότωφ, μέχρι που κυρήσσεται από τη χούντα στρατιωτικός νόμος και σιγά σιγά ο στρατός υπερισχύει των διαδηλωτών με τη βοήθεια των όπλων.

Δεν επιμείναμε τυχαία στην πολεμική καταγραφή των γεγονότων, γιατί μόνο έτσι φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας της εξέγερσης. Οι περισσότεροι από το σχολείο κι από την οικογένεια μας, μαθαίνουμε για την εξέγερση του πολυτεχνείου ότι ήταν κάτι σαν μια καθιστική διαμαρτυρία που καταστείλανε οι κακοί δικτάτορες. Τη ρομαντική ιστορία με τον ραδιοπομπό, το πασίγνωστο “Εδώ πολυτεχνείο” και τους νεκρούς αντιφρονούντες.
Αυτό που βλέπουμε όμως διαβάζωντας κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν στην εξέγερση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Καταρχήν, ουσιαστική αντίσταση ενάντια στη χούντα δεν υπήρχε από κανέναν, μέχρι τη στιγμή που το ίδιο το στρατιωτικό καθεστώς άρχισε να “εκδημοκρατίζεται”, δηλαδή στα τέλη 72-αρχές 73 όπου και γίνανε μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, όπως για παράδειγμα αυτή των αγροτών στα μέγαρα, καταλήψεις σαν αυτές τις νομικής και του πολυτεχνείου.
Μικροί και ξεκομμένοι πυρήνες αντίστασης μέχρι τότε, δημιουργούνταν πάντα από μεμονομένους ανθρώπους ή μικρές ομάδες οι οποίες συνήθως δεν είχαν σχέσεις μεταξύ τους πολιτικά. Περίπου 300 βόμβες σκάσανε από το 67 μέχρι το τέλος της χούντας. (Περίπτωση Αλέξανδρου Παναγούλη, Χρήστος Ρεκλείτης, ομάδα Καράγιωργα)
Η κατάληψη του πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο φοιτητική. Υπήρξε πόλος έλξης για πολλούς αντιφρονούντες. (Εργάτες, Αγρότες, Άνεργοι, Μαθητές)
Αυτοί που συμμετείχαν στην κατάληψη δεν είχαν κοινούς στόχους. Ουσιαστικά το μόνο κοινό ήταν η εναντίωση τους στη Χούντα. Άλλα είχε στο μυαλό της η επίσημη αριστερά, άλλα οι δημοκράτες, άλλα οι αναρχικοί/αυτόνομοι.
Αυτοί που χαρακτηρίζονται ως “γενιά του πολυτεχνείου” είναι αυτοί που προσπαθούσαν από μέσα να σταματήσουν την εξέγερση η οποία ήταν πλέον γενικευμένη, κι όχι εξέγερση φοιτητών.
Η επίσημη αριστερά προσπαθούσε μέσα απ'τα συντονιστικά της κατάληψης να θέσει αίτημα “συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας” και χαρακτήριζε τους εξεγερμένους προβοκάτορες και πράκτορες. Σήμερα εξακολουθεί να κάνει το ίδιο με όποιον εξεγείρεται και προσπαθεί να σπάσει την αστική νομιμότητα.
Γιατί δε τα μαθαίνουμε όλα αυτά; μα γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε η εξέγερση του πολυτεχνείου να είναι μια καθεστωτική επέτειος και “γιορτή”. Μια εξουσία που σέβεται τον εαυτό της δε θα μπορούσε παρά να παραχαράξει τα γεγονότα και να τα φέρει στα μέτρα της. Εξαφανίζοντας την εξεγερτικότητα της εξέγερσης... Κι αυτό είναι το κέρδος της εξουσίας. Ο συμβολισμός ενός γεγονότος, είτε είναι “καλός” συμβολισμός, είτε “κακός” είναι τεράστιο όπλο εξουσίας. Οι μύθοι είτε είναι στεφανωμένοι, είτε αμαυρωμένοι, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απ'τη γλώσσα της εξουσίας.

ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΝΟ PASARAN

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Κείμενο & αφίσα για παρέλαση 28ης Οκτωβρίου που κολλήσαμε στη Δράμα



Έχουν περάσει 36 χρόνια από την μεταπολίτευση, και η δημοκρατία, για την οποία περηφανευόμαστε, δεν έχει αποβάλλει τα κληροδοτήματα μαύρων ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Η μαθητική παρέλαση είναι ένας θεσμός που καθιερώθηκε απ' τη δικτατορία του Μεταξά, κι έχει διατηρηθεί μόνο στην Ελλάδα. Προμοτάρεται ως μια φιέστα για τον εορτασμό των εθνικών επετείων, αλλά εύκολα διαπιστώνει κανείς, ότι αποτελεί σημαντικό στοιχείο του κοινωνικοποιητικού ρόλου του σχολείου, μέρος του οποίου είναι η τόνωση του εθνικού και θρησκευτικού αισθήματος αναπαράγοντας μιλιταριστικά πρότυπα:
Ο αναγκαστικός εκκλησιασμός.
Ο διαχωρισμός των μαθητών ανάλογα με τη σωματική διάπλαση, (ψηλοί μπροστά, κοντοί πίσω) την επίδοση στα μαθήματα, (οι αριστούχοι μπροστά κρατάνε τη σημαία, πίσω τα στουρνάρια) και τέλος ανάλογα με το φύλο.
Η ομοιομορφία (στολές, στρατιωτικός βηματισμός, απόλυτη πειθαρχεία) είναι στοιχεία που εκβιαστικά επιβάλλονται στους μαθητές και τους προετοιμάζουν για το μελλοντικό τους ρόλο, αυτόν του εξουσιαζόμενου καταναλωτή.
Η ταυτόχρονη στρατιωτική παρουσία παραπέμπει στα τάγματα των SS, κάνοντας επίδειξη ισχύως ενάντια σε φανταστικούς "εχθρούς" και προκαλώντας εθνικές εξάψεις.
Μιλάμε για την απόλυτη εθνικο-φασιστική προπαγάνδα.



ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ